Ben ülkemi özlüyorum. Gözyaşı akmayan analı, sokakta güvenle oynayan çocuklu, gün geçtikçe artan şehitleri olmayan ülkemi...
Ben ülkemi seviyorum. Büyüğüyle, küçüğüyle, askeriyle! insanıyla işte...
Ben ülkeme değer veriyorum. Herkesin vermesi gerektiği gibi. Nasıl kıyıyorlar güzel insanıma, nasıl acıtıyorlar canlarını, canlarımızı... Biliyorum toparlanacak güzel ülkem, geçecek bu günler, düzelecek her şey. Ama ya gidenler, ya geride kalanlar, ya tamamlanmayan hayat hikayeleri. Kim giderecek eksiklerini, kim saracak yaralarını ya da kim hatırlayacak bir kaç zaman sonra onları, olanları?! Hayatımıza devam ederken her an şehit haberleri duyabiliyoruz. Belki de duyduğumuz komik bir şeye tam gülerken alıyoruz bu acı haberi. Ne kadar utanıyoruz gülüşümüzden, peki ya akmayan gözyaşımızdan? Herkes konuşuyor, lanetliyor, üzülüyor... Şehit anaları-babaları,eşleri-çocukları ne yapsın? Hangisi rahatlatır yanan yüreklerini, hangisi merhem olur acılarına?
Askerim gidilecek en güzel yere gitti. Mertebesi kat kat arttı şehit oldu. Kalanlar yanıyor, kalanlar ağlıyor. Yüreğimize su serpecek haberleri duymayı, güzel haber izlemeyi unuttuk çoktan. Her gün sehit haberi. Nasıl başladın Ey Eylül! Nasıl geçeceksin? Böyle olmaz, b öyle devam edemez...
Rabbim şehitlerimize rahmet, kalanlara sabır versin. üzülüyorum... Ne işe yarar ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder